تفسیر سوره ملک آیه 27 
#تفسیر_قرآن
#زندگی_با_قرآن
#تفسیر_نورسوره 67. ملک آیه 27
آیه
فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئَتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَقِیلَ هَذَا الَّذِى کُنتُم بِهِ تَدَّعُونَ
ترجمه
پس چون آن (دوزخ موعود) را نزدیک ببینند، چهرههاى کسانىکه کفر ورزیدند، زشت و گرفته گردد و (به آنها) گفته شود: این است آنچه (در دنیا به عنوان تمسخر) مىخواستید.
نکته ها
«زلفة» به معناى نزدیک است، به سرزمین مشعرالحرام «مزدلفة» مىگویند چون به مکّه نزدیک است.
«تدّعون» درخواست جدى و باعجله است. در آیه چهاردهم سوره ذاریات مىخوانیم: «یوم هم على النّار یفتنون ذوقوا فتنتکم هذا الّذى کنتم به تستعجلون»(21) یاد کن روزى را که آنان با آتش شکنجه و عذاب شوند، شکنجهتان را بچشید، این همان است که با شتاب خواهان آن بودید و مىگفتید: «ایّان یوم الدّین»(22)
قرآن کریم در آیات متعدّدى به توصیف سیماى نیکوکاران و مجرمان در قیامت پرداخته است. درباره نیکوکاران مىفرماید:
«وجوهٌ یومئذٍ مسفرة ضاحکةٌ مستبشرة»(23) در آن روز صورتهایى درخشان و خندان و شادمانند.
«وجوهٌ یومئذٍ ناعمة»(24) صورتهایى در آن روز، شاداب و باطراوتند.
«تعرف فى وجوههم نضرة النعیم»(25) در چهرههاى آنان خرّمى و طراوت را درک مىکنى.
اما در باره منحرفان و مجرمان مىفرماید:
«و وجوهٌ یومئذٍ علیها غبرة ترهقها قترة»(26) بر صورتهایى در آن روز غبار و کدورت است، و سیاهى و تاریکى آن را فرا گرفته است.
«وجوهٌ یومئذٍ خاشعة»(27) چهره هایى در آن روز ذلیل و فرو افتادهاند.
«تلفح وجوههم النار و هم فیها کالحون»(28) شعلههاى آتش سخت به صورتهایشان مىوزد و چهره آنان عبوس و شکسته و دندانهایشان به واسطه سوختن لبها نمایان است.
«و نحشرهم یوم القیامة على وجوههم عمیاً و بکماً و صمّاً»(29) آنان را در قیامت کور و کر و لال و بر صورتهایشان محشور مىکنیم.
«وجوهٌ یومئذٍ باسرة»(30) صورتهایى در آن روز به شدت عبوس و درهم کشیدهاند.
«یوم یسحبون فى النار على وجوههم»(31) روزى که در میان آتش به رو کشیده شوند.
21) ذاریات، 13 - 14.
22) ذاریات، 12.
23) عبس، 38 - 39.
24) غاشیه، 8.
25) مطفّفین، 24.
26) عبس، 40 - 41.
27) غاشیه، 2.
28) مؤمنون، 104.
29) اسراء، 97.
30) قیامت، 24.
31) قمر، 48.
پیام ها
1- کفر در دنیا، سبب روسیاهى در آخرت است. «سیئت وجوه الّذین کفروا...»
2- در قیامت علاوه بر عذاب جسمى، عذاب روحى تحقیر نیز وجود دارد. «هذا الّذى کنتم به تدّعون»
